Mijn voorstel voor dit gemeentelijk kunstproject is een krachtige en symbolische manier om de betrokkenheid van burgers bij de gemeenschap te vieren en te benadrukken: Een ideeënbus. Kunst hoeft namelijk niet altijd fysiek of visueel te zijn; het kan ook conceptueel en participatief zijn, mijn ideeënbus vertegenwoordigt precies dat. Allereerst symboliseert de ideeënbus een open uitnodiging aan alle burgers om hun stem te laten horen en hun ideeën en suggesties voor de gemeente te delen. Het biedt een laagdrempelige manier voor mensen om hun betrokkenheid bij het bestuur en de ontwikkeling van hun gemeenschap te tonen, ongeacht hun achtergrond of status. Dit versterkt het gevoel van gemeenschapszin en democratie, wat essentieel is voor een gezonde samenleving. Bovendien heeft de ideeënbus het potentieel om een breed scala aan creatieve en innovatieve voorstellen te genereren die anders misschien niet zouden worden gehoord. Burgers hebben vaak unieke perspectieven en lokale kennis die waardevol kunnen zijn bij het vinden van oplossingen voor gemeenschappelijke uitdagingen of bij het verbeteren van de leefomstandigheden in de gemeente. Door een platform te bieden voor het delen van deze ideeën, kan de ideeënbus dienen als een bron van inspiratie en vernieuwing voor het gemeentebestuur en de lokale gemeenschap. Tot slot benadrukt mijn voorstel het belang van inclusiviteit en samenwerking in de kunst. Kunst wordt vaak gezien als een elitaire of exclusieve aangelegenheid, maar door kunst te integreren in gemeenschapsprojecten zoals deze, wordt het democratischer en toegankelijker voor een breder publiek. Het stimuleert ook een meer participatieve en democratische benadering van kunst, waarbij het creatieve proces wordt gedeeld tussen kunstenaars en het publiek. Kortom, het symboliseert de kracht van gemeenschapsbetrokkenheid en de rol van kunst als een middel om sociale verandering en verbetering te bevorderen. Als burg tussen de gemeente en haar bewoners. Dit kunstwerk zal een positieve impact hebben op de hele gemeente in plaats van alleen binnen het gezichtsveld van de sokkel zelf. Ik als kunstenaar zal eens in de zoveel tijd alle ideeën van burgers die in de ideeënbus zijn gegooid naar het gemeentehuis brengen.

Het is een reliëf dat kan worden aangepast naar een ruimtelijk werk, het onderste deel word dan ruimtelijk en aan de achterkant komt een bijpassend gedicht op de gladde kant van de lichamen. Zie hieronder, het is ook de motivatie voor het beeld.

De Nieuwe Aarde
Er was
Er is
Er zal zijn
orde in de chaos
volheid in de leegte
vruchtbaarheid uit dorheid

Het verleden baart het nu
en het nu verwekt de toekomst
de droom voor morgen
In het nu zijn de aanwijzingen
om vervuld van eenvoud
vreugdevol te delen
met al wat is

Het nieuwe groeit uit het oude
uit ruimte tussen resten
waar verteerd is
wat zijn werk gedaan heeft.
Verlangen naar harmonie
De droom omgezet in materie
de elementen
die eindeloos samen groeien
tot steeds nieuwe vormen
niets gaat ooit verloren

Er was
Er is
Er zal zijn
© Conny Mahieu Levens-Kunst

Lineair, gestileerd en abstract werk, bestaande uit één aaneengesloten ijzeren lat.

Door ritme en herhaling van de knikkende vormen ontstaat beweging waardoor de stripachtige figuur actie- en doelgerichtheid uitstraalt.

Eerst heb ik een model gemaakt met een metalen strip van 2 m. Daarna is het ijzeren kunstwerk tot stand gekomen in samenwerking met het montagebedrijf van Dongen (Gilze).

Het kustwerk is een ontwerpvoorstel, geen bestaand werk.

Mijn idee voor de wisselsokkel te Gilze is een ode aan kunstenares Elsa von Freytag-Loringhoven. Wie? Zult u denken. En daar zit precies het punt. Haar kunstwerk genaamd ‘Fountain’ werd in 2004 door een panel van vijfhonderd kunstkenners verkozen tot invloedrijkste kunstwerk van de twintigste eeuw. Desalniettemin kent bijna niemand haar.

Het beroemde industrieel vervaardigde urinoir, dat in 1917 anoniem als kunstwerk werd ingezonden voor een expositie in New York werd namelijk lange tijd onterecht toegeschreven aan Marcel Duchamp. Daarom stel ik voor met een leuke knipoog te refereren aan dit voorval doormiddel van de vrouwelijke variant: Een wc-pot.

De erkenning voor Van Freytag-Loringhoven als de ware maker van “Fountain” heeft diepgaande implicaties voor de kunstgeschiedenis en de manier waarop we de bijdragen van vrouwen aan de artistieke canon waarderen. Te vaak zijn vrouwenkunstenaars genegeerd of ondergewaardeerd in vergelijking met hun mannelijke tegenhangers, en het herstellen van de juiste toewijzing van “Fountain” is een stap in de goede richting om die onrechtvaardigheid te corrigeren. Door een wc-pot in te dienen als kunstobject en expliciet te verwijzen naar van Freytag-Loringhoven’s bijdrage, eren we niet alleen haar nalatenschap, maar roepen we ook op tot een heroverweging van de manier waarop kunstwerken worden toegeschreven en beoordeeld.

We dagen de traditionele narratieven uit die de neiging hebben om vrouwelijke kunstenaars te marginaliseren en pleiten voor een meer inclusieve en rechtvaardige benadering van kunstgeschiedenis. Het indienen van een wc-pot als kunstobject voor deze wedstrijd is dus niet alleen een eerbetoon aan van Freytag-Loringhoven, maar ook een daad van verzet tegen de onderdrukking van vrouwelijke kunstenaars in de kunstwereld. Het is een oproep tot actie om het verleden te herzien, het heden te veranderen en de toekomst van de kunst te herscheppen als een ruimte waarin alle stemmen worden gehoord en alle bijdragen worden gewaardeerd.

4 weken realisatie tijd. De deksel zal worden dicht gekit tegen vandalisme.

Architectonische vormen zoals verdedigingswerken hebben mij vanwege de bijna abstracte kwaliteit altijd al gefascineerd. Veel van mijn beelden zijn vanaf 1999 geconcipieerd rond een schacht, vizier, poort of trap. Deze motieven heb ik echter zodanig uitvergroot, dat een minimaal volume of massa nodig zijn om deze als beeld gestalte te geven. Het motief wordt als het ware zelf beeld.

In het jaar 2000, maakte ik het zes meter hoge beeld Embrasure voor de gemeente Wijk bij Duurstede. Voorafgaande aan dit beeld maakte ik een model van 1 meter hoogte. In Embrasure diende zich in mijn oeuvre de thematiek aan van het vizier. Inspiratie voor dit beeld gold de ‘embrasure’, het Franse woord voor schietopening in een borstwering. Een vizier dwingt de kijker middels vernauwing tot scherpte en gerichtheid in het kijken.

Ik maakte een uitgespaarde wigvorm in een blokvormig volume. Aan de ene kant een afwerend vlak met een smalle sleuf en aan de andere kant een lokkende aanzuigende ruime opening.
Twee van deze blokken zette ik op elkaar. Daarna heb ik de bovenste horizontaal en verticaal 180 graden gedraaid en gekanteld. Tenslotte heb ik het bovenste volume een fractie ten opzichte van het onderste naar voren toe verschoven.

Het beeld is opgebouwd uit plaatstaal en gelast. Door de sporen van het lassen weg te slijpen ontstaat een strak monolithisch geheel. Het stapelen, draaien en keren wordt daardoor slechts gesuggereerd.

In dit werk laat ik de schrik zien van het te laat reageren op klimaatveranderingen. En de hoop dat de aarde zich uiteindelijk herstellen. Al zal dat misschien zonder ons zijn?

Het beeld komt beter tot haar recht als het hoger staat dan de beoogde betonnen sokkel van 30cm.
Daarom zou ik een cortenstaal sokkel willen laten maken die bevestigd moet worden op de bestaande betonnen wisselsokkel.
Het beeld zou dan aan de cortenstaal sokkel bevestigd worden, dit voor de stevigheid en om het vandalisme bestendig te maken.

Mijn motivatie:
Het is natuurlijk prachtig om je werk te zien in een openbare ruimte waar alle mensen, en dus laagdrempelig,
kunnen genieten van de verschillende kanten van de kunst. Gezichten/facetten

Waarom mijn beeld Jolig:
De jolige tors heeft een positieve en vrolijke uitwerking op mensen, zeker welkom in deze tijd!
Ook de natuur, in park ’t Mollebos, gaat dan een positieve verbinding aan met de mensfiguur.

Het beeld dat ik instuur is figuratief, een fragment van een kop. Dit beeld (Frans kalksteen) heb ik in 2018 gemaakt en heb ik nog niet eerder kunnen tentoonstellen.

In tegenstelling tot conventionele sculpturen die een moment in de tijd vastleggen, overstijgt dit kunstwerk de traditionele grenzen. Het is een meesterwerk van contemplatie zonder een gebeiteld gezicht of een uitdrukking die een vooraf bepaalde emotie zou kunnen suggereren. In plaats daarvan neemt een serene leegte de ruimte in waar zich normaal gesproken kenmerken zouden bevinden – een soort blanco canvas dat toeschouwers uitnodigt om hun eigen emoties, ervaringen en waarnemingen op het gladde oppervlak te projecteren.
De ware aantrekkingskracht van deze sculptuur ligt in haar opzettelijke onvolledigheid. Op ooghoogte geplaatst, is het een impliciete uitnodiging voor iedereen die dichterbij komt: een stille oproep om mee te doen, om het verhaal te voltooien. Als een onuitgesproken pact tussen kunstenaar en toeschouwer verandert de sculptuur in een interactief kanaal dat een intieme verbinding mogelijk maakt tussen het materiële en het etherische.

BRABANT
Wat betreft mijn verbondenheid met Noord Brabant: Ik ben een geboren Bosschenaar, waar ik ook afstudeerde van de Academie voor Kunst en Vormgeving. Als docent was ik vervolgens jaren lang werkzaam aan de Academie voor Kunst en Vormgeving in Breda en Den Bosch. In Tilburg was ik aangesteld als commissie lid van de afdeling subsidies NBKS wat nu Kunstloc heet. Momenteel werk ik als beeldend kunstenaar vanuit Den Bosch en Berlijn Duitsland aan diverse internationale projecten.

Dit kunstwerk werd mogelijk gemaakt door Sandsteine.de en Komplex45 in Pirna Duitsland.

Het beeld is uitgevoerd in Neolith en staat op een sokkel van Cortenstaal. De bevestigingen is met RVS bouten (beeld/sokkel en sokkel/betonblok). Dus het geheel is vandaal- en weers- bestendig en heeft geen scherpe randen of hoeken. De ingediende beelden voldoen aan alle eisen waaraan een kunstwerk moet voldoen zoals opgesteld in de informatie voor kunstenaars. Het is een bestaand beeld, het geheel staat klaar voor een tentoonstelling.

Man geeft de Vis te eten. De Vis die uit zijn arm en schouder groeit is als als voeding die je aan je dromen geeft. Zal daar iets uit groeien?

Over mijn werk in het algemeen: symbolisch en klassiek. De beelden en portretten die ik vorm geef van mensen en dieren, prikkelen de verbeelding. Ze lijken klassiek, maar tegelijkertijd hebben ze ook een diepe symbolische lading. “Ik droom veel en dan vraag ik me af wat het allemaal betekent?”
De belangrijkste inspiratiebron voor mijn werk is mijn eigen innerlijke leven: een droomwereld met een symbolische betekenis van mens en dier. In de droomwereld  associeert ik mensen vaak met een symbolisch dier: bijvoorbeeld een zwaan of een zwaluw.
Daarbij put ik uit de mythologie van de oudheid: b.v. “Leda en de Zwaan”. Ik maak vaak platte sculpturen, reliëfs als het ware, tussen de tweede en derde dimensie. Deze werken doen denken aan artefacten uit de oudheid, deze symbolische, en soms surrealistische, diepere laag lijkt verwant te zijn aan bv. en Magritte.

Een Menhir is een staande steen die doorgaans een heilige plaats markeert. Deze steen maakt van de plek waar de wisselsokkel staat een plek van bezinning. Op deze megaliet staat een tekst te lezen: “IK BEN 345 MILJOEN JAAR OUD, EN JIJ?”. De tekst stelt de vraag aan de bezoeker om zijn bestaan te relativeren in relatie tot wat wij ervaren als tijd. Het bestaan van de mensheid in verhouding tot de leeftijd van dit gesteente is verwaarloosbaar. Deze steen zit vol fossielen en laat daarmee zien dat er al volop leven was miljoenen jaren geleden. De mensheid weet in de huidige tijd behoorlijk zijn stempel te drukken op de aarde, maar in relatie tot de leeftijd van de planeet is deze als een zandkorrel in de woestijn. Deze reflectie maant tot nederigheid en inkeer. Wie zijn wij om zo arrogant met de aarde en de natuur om te springen? De aarde bestaat al veel langer zonder de mens en zal in toekomst ook zonder de mensheid kunnen voortbestaan.

De tekst bestaat uit met de hand uitgehouwen letters van het lettertype Dom Van Der Laan.

De Menhir zal met een op een hardstenen plaat (80x80x12cm) met een RVS anker van 30mm. in de betonnen wisselsokkel worden verankerd. Het geheel is hiermee “hufterproof”.

Gilze en Rijen liggen hemelsbreed vier kilometer uit elkaar met de vliegbasis ertussenin. Samen vormen de dorpen een eenheid, dat gegeven vormt het uitgangspunt voor mijn voorstel. Het kunstwerk is een driedimensionale letterillusie en kun je op meerdere manieren lezen, net als een ambigram. Gilze en Rijen smelten samen in een werk dat lijkt op een totem, een plek waar jong en oud elkaar kunnen
ontmoeten. De kleuren van het kunstwerk zijn afgeleid uit de vlag, linksgeschuind in geel en blauw.

De Sint Petrussleutel uit het wapen komt ook terug, in de rode kleur van de gemeente. Het object is speciaal ontworpen voor de wisselsokkel en kan binnen het beschikbare budget gemaakt worden van gecoat staal. De totem is 2,5 meter hoog en bestaat uit vijf letterblokken van 0,5×0,5x 0,5 meter. Tezamen weegt het werk niet meer dan 300 kilogram. Het kunstwerk is vandalismebestendig en blijft gaaf in weer
en wind. Het voorstel kan binnen drie maanden gerealiseerd worden. Het kunstwerk is een sterk beeldmerk in de openbare ruimte en een herkenbaar object waar bewoners mee op de foto kunnen.

Het beeld is uitgevoerd in brons en  staat op een sokkel van Cortenstaal. De  bevestigingen  is  met RVS bouten (beeld/sokkel en sokkel/betonblok). Dus het geheel is vandaal- en weers- bestendig en heeft geen scherpe randen of hoeken. De ingediende beelden voldoen aan alle eisen waaraan een kunstwerk moet voldoen zoals opgesteld in de informatie voor kunstenaars. Het is een bestaand beeld, het geheel staat klaar voor een tentoonstelling.

Dit is een plat portret als een vlag: een Vaan. Vrouw met open ogen en een open mond. Zelfbewust als een Sphinx die uit de as oprijst.

Over mijn werk in het algemeen: symbolisch en klassiek. De beelden en portretten die ik vorm geef van mensen en dieren, prikkelen de verbeelding. Ze lijken klassiek, maar tegelijkertijd hebben ze ook een diepe symbolische lading. “Ik droom veel en dan vraag ik me af wat het allemaal betekent?”
De belangrijkste inspiratiebron voor mijn werk is mijn eigen innerlijke leven: een droomwereld met een symbolische betekenis van mens en dier. In de droomwereld  associeert ik mensen vaak met een symbolisch dier: bijvoorbeeld een zwaan of een zwaluw.
Daarbij put ik uit de mythologie van de oudheid: b.v. “Leda en de Zwaan”. Ik maak vaak platte sculpturen, reliëfs als het ware, tussen de tweede en derde dimensie. Deze werken doen denken aan artefacten uit de oudheid, deze symbolische, en soms surrealistische, diepere laag lijkt verwant te zijn aan bv. en Magritte.