Titel: Cri de Coeur (Hartenkreet)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Subtitel: Een groeistructuur met uitstulpingen in de vorm van vogelbekjes, die naar boven uitkomt in de kop van de moedervogel                                                                                                                                                      Motivering:                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  In haar beeld Cri de Coeur laat de Tilburgse beeldhouwer Giselle Weegels een sterke verticale groeistructuur zien met in de top een moedervogel, die trots is op haar jongen die haar zullen volgen. De moeder is echter ook onzeker over hun toekomst. Een angstkreet ontsnapt uit haar wijd opengesperde bek. Zal haar kroost nog wel voldoende gezonde natuur aantreffen die hen voedsel, bescherming en ruimte kan bieden, zodat ook de jonge generatie in staat zal zijn om in vrijheid te leven en de levenscyclus van de soort voort te zetten? In haar werk gebruikt Giselle Weegels vogels als metafoor voor mensen. Net als de flora en fauna maakt de mens deel uit van de natuur, en allen – mens, flora en fauna – moeten samen leven binnen één gegeven ruimte. Daarbij zijn zij in hun voortbestaan afhankelijk van elkaar, vormen in feite één keten, waarin één zwakke schakel het geheel kan breken. Een en ander vereist een goede en duurzame balans, waarbij de mens verantwoordelijkheid heeft voor een zorgvuldige afweging en zekerstelling van de verschillende belangen. Tot slot staat het beeld ook symbool voor de levensboom, die het aardse met het spirituele verbindt.                                                                                                                                                                                                                                                                    De boodschap:                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Hoe erg is de situatie nu? Waar komen de jonge generaties nog voor te staan? Het mag voor menigeen dan wel vijf voor twaalf zijn, maar met een warm hart voor de natuur kunnen wij de alarmerende berichten zeker een halt toeroepen. Wij moeten er dan wel wat voor overhebben, maar laat dit in ieder geval ons geloof zijn. In de woorden van de Indiase dichter en wijsgeer Rabindranath Tagore: “Geloof is de vogel die het licht voelt wanneer de dageraad nog duister is.” Laten we hier hoop uit putten.